به شیوهٔ زندگی راهبان، رهبانیت می‌گویند.
واژهٔ رُهبانیت از دو کلمه رُهبان+یت تشکیل شده که به‌معنی ترسان‌بودن است.
رُهبان (راهب) فرد مجردی است که رهبانیت در پیش گرفته و با ترک لذت‌های دنیوی مانند ازدواج، ثروت و… خود را وقف خدا، انجیل و کلیسا کرده است و به عبادت، ریاضت و خدمت روی می‌آورد.
واژهٔ رهبان یا راهب یعنی کسی که بسیار (از خدا) می‌ترسد.
رهبانیت چیست؟
رهبانیت یعنی زندگی رهبانی که شامل اصول، قوانین و احکامی است که راهب موظف به اطاعت و اجرای آن‌هاست؛ بنابراین، زندگی رهبانی یعنی «زندگی وقف‌شده/زندگی تخصیص‌شده».
اگر فردی بخواهد رهبانیت را در پیش بگیرد باید در حضور مقامات کلیسایی (کشیش و اسقف) سه سوگند یاد کند که به «توصیه‌های انجیلی» معروف هستند:
۱- فقر: یعنی راهب باید سوگند یاد کند که از مالکیت دنیوی و مادی پرهیز کند و صاحب چیزی نباشد و فقط به درگاه الهی نیازمند باشد. به این نوع فقر، «فقر انجیلی» یا فقر رهبانی می‌گویند. (البته راهب می‌تواند جامهٔ رهبانی، کتاب‌مقدس، تسبیح رزاری، طناب دعا (تسبیح شرقی)، کتاب دعا، دمپایی رهبانی و غذای ساده داشته باشد.)
۲- تجرد: یعنی راهب باید سوگند یاد کند که هیچ‌وقت ازدواج نکرده و ازدواج نکند. او باید کاملاً عفیف و پاکدامن باشد و زندگی خودش را به خدا تقدیم کند.
۳- اطاعت: یعنی راهب باید سوگند یاد کند که همیشه از خدا، کتاب‌مقدس، کلیسا، مقامات روحانی و کلیسایی و راهب بزرگ (راهب‌اعظم، راهب ارشد، رئیس راهبان، رئیس صومعه) اطاعت کند و مطیع آن‌ها باشد.
برگرفته شده از وبلاگ رهبانیت مسیحی (monastic.blog.ir)، برادر عمانوئیل.
برگرفته شده از وبلاگ رهبانیت مسیحی (monastic.blog.ir)، برادر عمانوئیل.
برگرفته شده از وبلاگ رهبانیت مسیحی (monastic.blog.ir)، برادر عمانوئیل.
(همچنین معمولاً در برخی از کلیساهای شرقی، یک سوگند دیگر به نام «ثبات» نیز یاد می‌شود.)
برگرفته شده از وبلاگ رهبانیت مسیحی (monastic.blog.ir)، برادر عمانوئیل.
اگر کسی بخواهد راهب شود، باید «دورهٔ کارآموزی» را بگذراند و به‌مدت معیّنی (حداقل یک سال) همراه بقیهٔ راهبان، در صومعه به ریاضت و عبادت بپردازد. در طی این مدت، فرد داوطلب با عنوان «تازه‌کار، مبتدی، کارآموز» شناخته می‌شود که در این یک سال مشخص می‌گردد که فرد مبتدی توانایی زندگی رهبانی را دارد یا خیر؛ یعنی داوطلب کارآموز بعد از اتمام این مدت، با اجازه و تأیید مقامات روحانی می‌تواند رهبانیت را ترک کرده و به زندگی عادی ادامه دهد یا اینکه می‌تواند در حضور مقامات روحانی و راهب بزرگ، سوگند یاد کند که تا آخر عمرش راهب بماند. بعد از اینکه راهبی سوگند خورد که تا آخر عمر رهبان بماند، نباید رهبانیت را کنار بگذارد و ترک کند بلکه باید طبق سوگندهایش، عمل کند؛ زیرا در کتاب‌مقدس گفته شده کسی که نذر می‌کند یا سوگند می‌خورد، باید به آن عمل کند. (اعداد ۳۰ : ۲، تثنیه ۲۳: ۲۱-۲۳، متی ۵: ۳۳)
البته در بعضی از شرایط به‌سختی اجازهٔ استعفای راهب صادر می‌شود.
به‌نوعی می‌توان رهبانیت مسیحی را «عرفان مسیحی» و راهب را «عارف، زاهد و عابد مسیحی» دانست.
+فیض و آرامش یسوع مسیح با شما باشد، آمین+
ادامه دارد، همراه باشید